गाण्यांचे पुस्तक हा माझ्या देशातील पहिला कवितासंग्रह आहे,
पश्चिम झोउ राजवंशापासून ते मध्य वसंत ऋतू आणि शरद ऋतूच्या काळापर्यंतच्या काव्यनिर्मितीचे प्रतिनिधित्व करते, ज्यामध्ये प्रेमाचे वर्णन मोठ्या प्रमाणात आहे. "गीतांचे पुस्तक" मधील प्रेमकविता उबदार आणि रोमँटिक, शुद्ध आणि नैसर्गिक आहेत आणि हृदय आणि हृदयाची देवाणघेवाण आणि प्रेम आणि प्रेमाची टक्कर आहेत. जरी नंतरच्या पिढ्यांमधील अनेक प्रेमकविता साहित्यिक मूल्यात "गीतांचे पुस्तक" पेक्षा खूपच कमी दर्जाच्या असल्या तरी, त्यांना "गीतांचे पुस्तक" चा वारसा आणि विकास मानले जाऊ शकते.
तथाकथित यिरेन ज्यांची फक्त एकच बाजू आहे, त्या माणसाला भोळेपणाने वाटले की ते शंभर वर्षांपूर्वी प्रेमात पडले होते आणि ती बाजू शंभर वर्षांच्या पुनर्जन्मानंतरच पुन्हा भेटेल. म्हणूनच, जरी समोर "आकाश हिरवे आहे, पांढरे दव दंव आहे आणि रस्ता लांब आणि लांब आहे" असला तरी, तुम्ही अजूनही वरच्या दिशेने जाता, सर्वकाही तुम्हाला पाहण्याची आशा बाळगता, परंतु तुम्ही पाण्याच्या मध्यभागी आहात, जणू काही तुमच्यापासून खूप दूर राहण्याचे ठरलेले आहे आणि.
जगाला फक्त एवढेच माहित आहे की "एक गोरी स्त्री ही एक सज्जन असते." तथापि, तो
कवितेतील माणूस दररोज त्या स्त्रीला भेटण्यासाठी रीड जंगलात जाईल हे मला माहित नव्हते, पूर्वेकडील सूर्योदयापासून सूर्याच्या तेजाने पृथ्वी पळून जाईपर्यंत आणि शेवटी जुजिगुआंगुआन खिंडीच्या प्रतिध्वनीपर्यंत वाट पाहत राहील. दिवसेंदिवस, मी निराशेने उसासा टाकत राहिलो आणि दुसऱ्या दिवशी आशेने आशा करत राहिलो.
पुरुष आणि महिलांना ते कसे एकत्र आले हे जाणून घ्यायचे नसते, त्यांना फक्त एवढेच माहित असते की एकत्र घालवलेला वेळ हा एकमेकांच्या आयुष्यातील सर्वोत्तम वेळ असतो. पुरुषांना एका सुंदर क्षणात राहण्यासाठी वेळ हवा असतो, तर महिलांना तो वेळ एका दरीसारखा वाटतो. म्हणून "तुमच्या जोडीदारासोबत दारू पिऊन म्हातारे होणे उचित आहे; पियानो आणि सेरेन राजघराण्यात आहेत, सर्वकाही सुंदर आहे" असा उसासा आहे.
"मृत्यू आणि जीवन एकमेकांशी जोडलेले आहेत, आणि तुम्ही तुमच्यासोबत आनंदी राहाल
"ही प्रेमकविता नाहीये, तर सैनिकांनी युद्धात जाण्यापूर्वी दिलेली शपथ आहे. पण ती हजारो वर्षांपासून चालत आलेल्या अढळ प्रेमाचा समानार्थी शब्द बनली आहे. पण किती लोक हे समजू शकतात की शपथ ही फक्त वाऱ्यातले वचन आहे. वारा एका पिवळ्या रंगाच्या झाडासारखा दूरवर वाहतो आणि कोणीही त्यावर आग्रह धरत नाही. द बुक ऑफ सॉन्ग्समधील कथा २,००० वर्षांहून अधिक काळ विभक्त झाल्या आहेत आणि २,००० वर्षांहून अधिक काळ लू यू आणि तांग वान यांचे दुःख आहे की "जरी पर्वतीय युती असली तरी, ब्रोकेड पुस्तकाला आधार देणे कठीण आहे"; लियांग शानबो आणि झू यिंगताई यांच्या तक्रारी की "दोघेही फुलपाखरांमध्ये बदलतात आणि नाचतात, आणि प्रेम आणि प्रेम निर्दयी नाहीत"; नालन रोंगरुओ आणि लू यांचे "आयुष्यभर एक जोडपे, एकमेकांवर प्रेम करा पण आंधळी तारीख नाही". त्या दिवशी पडीक जमीन आपल्यापासून दूर होत चालली आहे, आम्ही फक्त सुंदरपणे भेटलो, फिरलो सुंदर, आणि सुंदरपणे विसरले गेले; पृथ्वीच्या टोकांबद्दल आता नेहमीचे बोलले जात नाही, आपण फक्त एका टप्प्याची सुरुवात आणि एका टप्प्याचा शेवट आहोत.
कविता, निर्जन आणि सुंदर शब्दांत, लेखक काय वर्णन करते
प्रत्यक्ष पाहिले, ऐकले किंवा अनुभवले आहे. याचा परिणाम असा होतो की कविता सुंदर आणि निर्जन असते, परंतु दुःखात किंवा आनंदात नाही, तर फक्त लोक त्यात बुडतात.
पोस्ट वेळ: ऑगस्ट-०९-२०२२
