अमेरिकेला लोकशाहीवर इतरांना व्याख्यान देण्याचा अधिकार नाही

खूप जुनी कथा आहे.अमेरिकन गृहयुद्धापूर्वी (1861-65) अमेरिकेत गुलामगिरी कायदेशीर असतानाही, देशाने स्वत:ला लोकशाही मॉडेल म्हणून जगासमोर मांडण्याचा आग्रह धरला.कोणत्याही युरोपियन किंवा उत्तर अमेरिकन देशाने आतापर्यंत लढलेले सर्वात रक्तरंजित गृहयुद्ध देखील या संदर्भात स्वत: च्या बाबतीत बदलले नाही.

आणि जवळजवळ 20 व्या शतकाच्या दोन-तृतीयांशपर्यंत, सर्वात अपमानजनक आणि लबाडीचे पृथक्करण — अनेकदा लिंचिंग, छळ आणि खून करून लागू केले गेले — अमेरिकेच्या दक्षिणेकडील राज्यांमध्ये सराव केला गेला, जरी अमेरिकन सैन्याच्या तुकड्या उघडपणे अंतहीन युद्धांमध्ये लोकशाहीचे रक्षण करण्यासाठी लढल्या, सहसा जगभरातील निर्दयी अत्याचारी लोकांच्या वतीने.

जगभरातील लोकशाही आणि कायदेशीर सरकारचे एकमेव मॉडेल अमेरिका दाखवते ही कल्पना मुळातच मूर्खपणाची आहे.कारण अमेरिकन राजकारणी आणि पंडितांना ज्या "स्वातंत्र्य" बद्दल अविरतपणे वक्तृत्व करणे आवडते ते काही अर्थ असेल, तर ते किमान विविधता सहन करण्याचे स्वातंत्र्य असले पाहिजे.

परंतु मागील 40 आणि त्याहून अधिक वर्षांमध्ये लागोपाठ यूएस प्रशासनांनी लागू केलेली नव-पुराणमतवादी नैतिकता खूप वेगळी आहे.त्यांच्या मते “स्वातंत्र्य” फक्त अधिकृतपणे मुक्त आहे जर ते यूएस राष्ट्रीय हितसंबंध, धोरणे आणि पूर्वग्रहांशी सुसंगत असेल.

या स्पष्ट मूर्खपणाचा आणि आंधळ्या गर्विष्ठपणाचा उपयोग अफगाणिस्तानपासून इराकपर्यंतच्या देशांवर अमेरिकेच्या सततच्या सूक्ष्म-व्यवस्थापनाला आणि वास्तविक कब्जाला आणि दमास्कस सरकारच्या आणि आंतरराष्ट्रीयांच्या व्यक्त केलेल्या विनंत्यांचा सपाट अवहेलना करून सीरियामध्ये अमेरिकेच्या लष्करी उपस्थितीचे समर्थन करण्यासाठी केला गेला. कायदा

सद्दाम हुसेन 1970 आणि 1980 च्या दशकात जिमी कार्टर आणि रोनाल्ड रीगन प्रशासनाला पूर्णपणे मान्य होता जेव्हा त्याने इराणवर हल्ला करण्याचा आदेश दिला आणि जोपर्यंत तो मध्यपूर्वेच्या इतिहासातील सर्वात रक्तरंजित युद्धात इराणींविरुद्ध लढत होता.

जेव्हा त्याने अमेरिकेच्या इच्छेला न जुमानता कुवेतवर आक्रमण केले तेव्हाच तो अमेरिकेच्या नजरेत “वाईटपणाचे मूर्तिमंत” आणि जुलूमशाही बनला.

लोकशाहीचे एकच मॉडेल असू शकत नाही हे वॉशिंग्टनमध्येही स्वयंस्पष्ट असावे.

दिवंगत ब्रिटीश राजकीय तत्त्वज्ञानी यशया बर्लिन, ज्यांच्याशी मला जाणून घेण्याचा आणि अभ्यास करण्याचा विशेषाधिकार मिळाला, त्यांनी नेहमीच चेतावणी दिली की जगावर सरकारचे एक आणि एकच मॉडेल लादण्याचा कोणताही प्रयत्न, तो काहीही असो, अपरिहार्यपणे संघर्षाला कारणीभूत ठरेल आणि यशस्वी झाल्यास. केवळ फार मोठ्या अत्याचाराच्या अंमलबजावणीद्वारे राखले जाऊ शकते.

खरी चिरस्थायी शांतता आणि प्रगती तेव्हाच येते जेव्हा सर्वात तांत्रिकदृष्ट्या प्रगत आणि लष्करीदृष्ट्या शक्तिशाली समाज हे मान्य करतात की जगभरात विविध प्रकारचे सरकार अस्तित्वात आहे आणि त्यांना पाडण्याचा प्रयत्न करण्याचा त्यांना दैवी अधिकार नाही.

चीनच्या व्यापार, विकास आणि मुत्सद्दी धोरणांच्या यशाचे हे रहस्य आहे, कारण ते इतर देशांशी परस्पर फायदेशीर संबंध शोधतात की ते राजकीय व्यवस्था आणि विचारसरणीचे पालन करतात.

चीनच्या सरकारी मॉडेलने, यूएस आणि जगभरातील त्याच्या मित्र राष्ट्रांद्वारे इतके बदनाम केले गेले आहे, या देशाने गेल्या 40 वर्षांत इतर कोणत्याही देशापेक्षा अधिक लोकांना गरिबीतून बाहेर काढण्यास मदत केली आहे.

चीन सरकार आपल्या लोकांना वाढती समृद्धी, आर्थिक सुरक्षितता आणि वैयक्तिक प्रतिष्ठेसह सशक्त करत आहे, जे त्यांना यापूर्वी कधीही माहित नव्हते.

त्यामुळेच चीन हे समाजांच्या वाढत्या संख्येसाठी प्रशंसनीय आणि अनुकरणीय मॉडेल बनले आहे.जे यामधून अमेरिकेची चीनबद्दलची निराशा, राग आणि मत्सर स्पष्ट करते.

गेल्या अर्ध्या शतकापासून आपल्याच लोकांच्या जीवनमानाच्या घसरणीला कारणीभूत ठरलेली अमेरिकन सरकार व्यवस्था किती लोकशाहीवादी म्हणता येईल?

चीनमधून अमेरिकेच्या औद्योगिक आयातीमुळे अमेरिकेला महागाई रोखता आली आणि स्वतःच्या लोकांसाठी उत्पादित वस्तूंच्या किमती रोखता आल्या.

तसेच, कोविड-19 साथीच्या आजारातील संसर्ग आणि मृत्यूचे नमुने दाखवतात की आफ्रिकन अमेरिकन, आशियाई आणि हिस्पॅनिकसह संपूर्ण यूएस मधील अनेक अल्पसंख्याक वांशिक गट - आणि मूळ अमेरिकन जे त्यांच्या गरीब "आरक्षण" मध्ये "लेखित" राहिले आहेत - अजूनही भेदभाव केला जातो. अनेक पैलूंच्या विरोधात.

जोपर्यंत हे मोठे अन्याय दूर होत नाहीत किंवा कमीत कमी मोठ्या प्रमाणात सुधारले जात नाहीत तोपर्यंत अमेरिकेच्या नेत्यांनी लोकशाहीवर इतरांना व्याख्यान देत राहणे अयोग्य आहे.